11 powodów, dla których lubię jesień

Z pogodą u nas bywa różnie. Mówi się, że są dwie pory roku, lato i ta druga – trwająca dziewięć miesięcy w szarości. Coś w tym jest, ale ten moment po lecie, gdy wrześniowe światło rozlewa się kolorami na drzewach, a szyja już opatulona szalikiem czeka na chłodny powiew wiatru, jest najpiękniejszym spełnieniem złotej jesieni. Jeszcze można zjeść gałkę lodów na spacerze i mrużyć oczy, patrząc na słońce. Lubię taką jesień i to co po niej następuje również. W 11 punktach podpowiadam, jak przeżyć tę porę roku  i nie zwariować od nadmiaru szaroburości.

1. Sweater weather. Wreszcie można się schować w swetrze. I to takim wełnianym, bez żadnych ulepszaczy. I ten moment, ulubiony, gdy rękawy kończą się w połowie dłoni i miękkość wchodzi przez linie papilarne, prosto do serca.

2. Seriale. Wszystko, co dobre, wraca jesienią. Za mną pierwszy odcinek nowego sezonu Grey’s Anatomy (nie, nie mogę przestać patrzeć na Meredith, tak bardzo mnie do siebie przyciąga). A tak naprawdę czekam na Black Mirror i trzeci sezon The Affair.

3. Miód, imbir i cytryna. To podstawa moich wspomagaczy. Oprócz butli wina, ale to jeszcze większy standard, więc nie wspominam, a trójca wspomniana wyżej sama w sobie, bez grama herbaty, powoduje, że robi się cieplej, nie tylko w żołądku.

4. Burrito. Nie, nie chodzi mi o jedzenie, ale o stan, w którym chodzenie w kocu po domu to wieczorowy rytuał. I leżenie w nim, i nieruszanie się przez pół dnia albo i dłużej. Odwijam się z niego tylko po to, by zostać przejętą przez kołdrę.

5. Książki. Jak w burrito, to tylko z dobrym serialem (patrz wyżej) lub jeszcze lepszą książką. Marzy mi się jesień pełna takich cudownych odkryć jak Małe życie. Dawno nie czytałam czegoś tak dobrego, i jednocześnie polecanego wszędzie, a jak wiadomo, rzadko te dwie rzeczy idą w parzę. Na pewno w tym miesiącu sięgnę po Ch…ową Panią domu, gdyż wielbię pisanie Venili. Co jeszcze, co jeszcze?

6. Warszawski Festiwal Filmowy. Uwielbiam ten moment kreślenia x na kartce z listą filmów i planowania wycieczek do kina wieczorami. Na WFF zawsze wyszukuję coś polskiego, coś skandynawskiego i oprócz dramatów, które uwielbiam, mam jeszcze chęć na coś wesołego (ku zadowoleniu męża). W tym roku na pewno chcę obejrzeć Lokatorki i Księżycowe kundle.

7. Zapach. Następuje zmiana, z lżejszego letniego na mocno drzewny i bardziej intensywny. Najpiękniejszy zapach to ten po złamaniu gałązki, ale w tym roku rządzi róża turecka i welurowe wnętrze w Paestum rose.

8. Pilates. W kontraście do owijania się w szaliki i kulenia się w kocach jest też czas na rozciąganie i poszukiwanie wewnętrznego spokoju. To w pilatesie lubię najbardziej.

9. Spokój. To ten czas, kiedy nie muszę chwilowo tłumaczyć, czemu zamiast szaleć na mieście, chcę zostać z książką, z serialem, z mężem (niepotrzebne skreślić) w domu. Moje introwertyczne zamiłowanie do spędzania czasu ze sobą jesienią jest jakby łatwiejsze. Przecież jest zimno, ciemno, nic tylko się smucić – a moje wnętrze się raduje.

10. Mgła. Stan nieba we mgle to najpięknieszy element pogodowy. Mleko rozlane w powietrzu budzi we mnie przeogromne pokłady radości. To tak jakby wejść w chmurę, w pianę w wannie lub w watę cukrową. Sama słodycz i dobro.

11. Wolne weekendy. Po intensywnym sezonie fotograficznym wreszcie mam czas, by wrócić do siebie, zająć się sobą, skupić się na sobie (trochę więcej „ja” w tej jesieni) i ciut odpocząć, czyt. wyjechać gdzieś albo po prostu zostać cały dzień w domu. Niech ten stan trwa, bez wyrzutów sumienia i zgodnie z potrzebą organizmu. To jest mój czas.

A Wy jak sobie radzicie z jesienią? Macie swoje ulubione jesienne rytuały? Jeśli tak, koniecznie dajcie znać. Jestem ciekawa, czy jest nas więcej, jesiennych miłośników. Tymczasem oficjalna prośba do jesieni: Autumn, please be good.