Lovely taghazout

Pomysł wyjazdu do Maroka pojawił się jakieś półtora tygodnia przed samą podróżą. Urodziny, święta, urlop. Uciekliśmy. Do miejsca, które było nam już znane z poprzedniej podróży w tamte rejony.  Udało się oderwać głowę, nie myśleć, cieszyć się słońcem, gorącym i miękko szeleszczącym piaskiem pod stopami, wspólnym leżeniem na jednym ręczniku na plaży, smakiem miętowej herbaty, która nigdzie nie smakuje tak dobrze, jak tam. Milion małych rzeczy, które utkwiły w pamięci. I jedna wielka rzecz, dla nas najważniejsza.

To był najpiękniejszy dzień naszego pobytu w Maroku. Pojechaliśmy miejskim autobusem do Taghazout, wioski rybackiej znanej bardziej jako wioska współczesnych hippisów (a może i hipsterów?). Znajduje się 20 km od Agadiru. Mimo, że jest to dość turystyczne miasteczko, do którego zjeżdżają surferzy-hippisi z całego świata, bez problemu znaleźliśmy kawałek plaży tylko dla siebie.

Na autobus musieliśmy swoje odczekać. Pewnie byśmy już zrezygnowali, gdyby nie pojawił się na horyzoncie. Niestety na rozkłady nie było co liczyć. Marokańczycy robią, co chcą i kiedy chcą. Na szczęście autobus z numerem 32 ostatni przystanek miał w Taghazout, więc nie było strachu, że wysiądziemy nie tam, gdzie trzeba. Przystanki w niektórych miejscach też są dość prowizoryczne. Gdy dotarliśmy do meczetu w Taghazout, poszliśmy na spacer po okolicy. Miasteczko to w sumie jedna ulica, kilka wzniesień i plaża z miejscem do surfowania. Od razu spotkaliśmy wyluzowanego hippisa. I małego, słodkiego kotka. I jedną poszkodowaną czarną owcę.

Kątem oka zobaczyliśmy małą zatokę i poszliśmy w stronę oceanu. Widok był zachwycający. Woda, łódki i pustka. Usiedliśmy na kamieniach, zjedliśmy słodkości, które mieliśmy ze sobą i powygłupialiśmy się jak zwykle. Po drodze mijali nas surferzy, którzy mieli tu raj, jeśli chodzi o wielkość fal.

O dziwo, wiatr od strony oceanu był praktycznie nieodczuwalny. Dużo bardziej wietrznie było w samym Agadirze. Przeszliśmy się wzdłuż plaży, napisaliśmy świąteczne życzenia na piasku i poszliśmy na górę, gdzie był widok na całą zatokę, a przy okazji szkółka dla surferów i mała kawiarnia.

Wróciliśmy autobusem, który był załadowany po brzegi. Powyżej zbiórka pod meczetem, spod którego w miarę krótkim czasie zgarnął nas kierowca autobusu. W Agadirze poszliśmy jeszcze na zachód słońca na plażę. Tu już było chłodniej, więc opatuleni w swetry wzięliśmy koc i ruszyliśmy dalej.

Wieczorem mieliśmy okazję do świętowania. Taka mała rzecz, a tyle zmienia.