Mój serialowy alfabet

Moda na seriale spowodowała, że moje noce stały się dużo krótsze. Jeszcze tylko jeden odcinek – mówiłam sobie, po czym oglądałam kilka pod rząd. Czasem do godzin porannych. Zachłysnęłam się serialami i mimo, że oglądałam ich całkiem sporo, to co jakiś czas potrzebowałam czegoś nowego. Lubiłam wracać do tych pierwszych, od których ciężko było się oderwać. Desperatki, Grejsy, Mad Meny. Niektóre wybierałam tylko na sen. Wiedziałam, że akcja toczy się powoli, więc jak zasnę, to nie będzie poczucia straty. Tak, motywacje do oglądania były różne. Oto mój alfabet serialowy.

A jak American Horror Story – człowiek myśli, że więcej lęku nie zniesie, ale każdy odcinek sprawia, że ten lęk trzeba pokonać i wrócić. Pierwszy sezon był rozgrzewką. Drugi – mistrzostwem.

B jak Black Mirror – miniserial, który powinien obejrzeć każdy wielbiciel dramaturgii. Tutaj w wydaniu mocno futurystycznym, ale jednak skupienie na człowieku to podstawa. Bardzo. Zwłaszcza odcinek Be right back. Nie zraźcie się pierwszym, ze świnią.

C jak Californication – Karen zawładnęła moim sercem, od początku do końca. Nowe odcinki mało mnie obchodzą, ale był taki czas, że Californication bawiło do łez. Dobre czasy.

D jak Desperate Housewives – to zabawne, że ten serial zaczęłam oglądać przez mojego narzeczonego. To on się śmiał do ekranu, a ja zastanawiałam się, co w tym takiego zabawnego. Postanowiłam spróbować i przepadłam. Gabi, Juanita, Carlos. Love.

G jak Girls, The Good Wife, Grey’s Anatomy – E i F pominęłam, ale pod literką G ukryłam aż trzy seriale. I to jedne z moich ulubionych. Girls chyba nie muszę nikomu przedstawiać. Od pierwszego sezonu święcą triumfy, a Lena stała się głosem pokolenia młodych, zdolnych dziewczyn, które dalekie są od wizerunku Sereny z Gossip Girl. Też Nowy Jork, jednak z zupełnie innej perspektywy.

Grey’s Anatomy to pierwszy serial, który już w pierwszym odcinku doprowadził mnie jednocześnie do wybuchu śmiechu i do łez. Bohaterowie przeżyli (lub nie) wszystkie możliwe katastrofy, a ja ciągle wracam dla mojego ulubionego Owena.

O The Good Wife mogłabym zrobić oddzielny wpis. Alicia i Will to moja ulubiona serialowa para, od której nie mogę oderwać wzroku. Jest coś w tym serialu (mądrość?), która sprawia, że należy do mojej top trójki. Wczoraj skończyłam piąty sezon (który notabene złamał mi serce). Nic więcej nie napiszę, tylko tyle, że warto.

H jak Homeland – w serialach najbardziej lubię duety, a Carrie i Brody dobrali się doskonale. Wciągająca fabuła czyni ten serial co najmniej bardzo dobrym. Sezon sezonowi nierówny, ale histerie Carrie i jej walka z uczuciami do Brody’ego mocno przyciąga.

J jak Justified – Raylan Givens. Jego imię i nazwisko wypowiadane z tym teksaskim akcentem od razu powoduje uśmiech na mojej twarzy. Takich szeryfów lubię. I tego typu obyczajówki.

K jak The Killing – dwa sezony odkrywania prawdy, kto zabił Rosie, mogą wydawać się wiecznością, ale w tym serialu wszystko ma swój czas. Trzeci sezon był powiewem świeżości. Linden i Holder razem, na właściwym torach – to lubię.

M jak Mad Men – serial, który budzi niepokój, ale jednocześnie uzależnia. Mimo, że Don Draper gra tu pierwsze skrzypce, to i tak uwaga skupia się wokół kobiet i przemian związanych z ich pracą.

N jak New Girl – Zooey Deschanel albo się kocha albo nienawidzi. W tym serialu wypada tak naturalnie, jakby była sobą. Dla mnie jest rozbrajająca, a jej towarzysze są świetnym uzupełnieniem. Dobre na poprawę humoru, choć czasami tak bardzo abstrakcyjne, a z drugiej strony życiowe.

O jak Orange Is The New Black – porzuciłam w połowie pierwszego sezonu, tak jak House of Cards. Więzienne perypetie były całkiem zabawne, ale w pewnym momencie zupełnie straciłam ochotę. Chyba Netflix do mnie nie trafia.

P jak Pretty Little Liars – moje guilty pleasure. Oglądam najczęściej wtedy, gdy skończą mi się wszystkie inne seriale. Fabuła jest do bani, ale mam słabość do Spencer, która w prawdziwym życiu jest dziewczyną Mike’a ze Suits. Podglądam ich na Instagramie (linki tutaj: Mike i Spencer) i tworzą tam cudną, mądrą parę.

R jak Revenge – początkowo historia Emily, która wraca do rodzinnego miasteczka, by pomścić swojego ojca, nawet mi się podobała, ale z każdym sezonem było coraz gorzej. Ładni ludzie przestali wystarczać.

S jak Six Feet Under, Suits – powróćmy do hitów. Serial o domu pogrzebowym ma prawo budzić emocje, a ja poczułam się rozłożona na łopatki. Zwłaszcza w końcówce trzeciego i w czwartym sezonie. Lubicie dramatyczno-obyczajowe historie? Zapraszam. Pod literką S  pojawia się też inny serial – Suits. Nic to Harvey czy Mike – Ludwiczek jest moim bohaterem. Uwielbiam!

T jak True Detective – odkrycie ostatnich tygodni. Matthew McConaughey jako Rust Cohle jest najlepszy. Po prostu. Tak dobrze budowanego napięcia dawno nie widziałam.

U jak United States of Tara – staroć, ale jaka dobra. Tara ze swoimi wcieleniami zajęła stałe miejsce w moim dużym sercu. Odcinki pamiętam jak przez mgłę, ale uczucie, które mi towarzyszyło przy oglądaniu – aż do dzisiaj.

V jak Vampire Diaries – ostatni sezon jest nie do przebrnięcia, ale pamiętam te czasy, kiedy wszyscy czekali, aż Elena i Damon będą razem. Było, minęło.

W jak Weeds – to dopiero były historie. Z sezonu na sezon coraz ciekawsze. Z całej bandy najbardziej lubiłam Estebana.

XYZ pozostawiam puste. Gdy myślę o moich ulubieńcach-tasiemcach, to zaliczę do nich: The Good Wife, Mad Men i The Big Bang Theory (które pominęłam w zestawieniu). Szkoda, że niektóre seriale ciągną się jak flaki z olejem (How I Met Your Mother, to do Ciebie) i przez to zabijają urok pierwszych sezonów. Coraz częściej wybieram też miniseriale. Utopia, Top of The Lake, Black Mirror – są krótkie i dotyczą sedna sprawy.

Jeśli macie ochotę, podzielcie się w komentarzach swoimi ulubieńcami. Chętnie odkryję coś nowego albo chociaż utwierdzę się w przekonaniu, że czas spędzony na oglądaniu seriali to niekoniecznie czas stracony.