Hurry up

Postanowione, dwa dni zupełnie dla siebie. Bez zbędnej paniki, bez poczucia, że marnuję czas, bez tak zwanej spiny i bez narzucania sobie obowiązków. Jest we mnie człowiek, któremu ciągle wydaje się, że jest w niedoczasie. Jest we mnie taka mała Susan Sontag, która ciągle powtarza: jest tyle rzeczy do zrobienia, przeczytania, obejrzenia, a jej listy z tytułami książek i filmów śnią mi się po nocach.

Tymczasem, jak nauczyć się efektywnie odpoczywać, gdy ciągle w głowie zapala się lampka i bujają się myśli typu: nie siedź w domu, wyjdź z łóżka, nie marnuj czasu, który ci pozostał. Tak jest z kulturą, ale też ze zwykłym życiem, pracą i nauką. Nie pamiętam, kiedy w weekend po przebudzeniu postanowiłam jeszcze poleżeć i nigdzie się nie spieszyć. Trochę creepy, trochę smutne. Tak, jakby coś mi uciekało. A przecież mam do przeżycia jeszcze co najmniej pół wieku (powiedzmy!) i na każdym etapie mojego życia chcę się rozwijać i uczyć. Jak to zrobić, by jednocześnie mieć poczucie spełnienia, a z drugiej nie zwariować z nadmiaru zadań? Na każdym kroku widzę czające się zapętlenie, z którego trudno wyjść bez szwanku, bo z każdej strony następuje atak multitaskowości i parcie na sukces. Jakikolwiek, by nie zostawać w tyle. (Za kim?) Byleby mieć się czym pochwalić. (Tylko komu i po co?)

Ciągle wracam do tego obrazka: it’s okay to be happy with a calm life i próbuję sobie ułożyć moje calm life, by poczuć, że ta jakość, która jest we mnie i wokół mnie jest idealnie wystarczająca do szczęścia. Jest good enough. Wczoraj utknęłam w niszowej perfumerii, topiąc się w zapachach zielonej łodygi, jałowca czy stuprocentowej czerwonej róży. Napiłam się dobrej kawy i zjadłam pysznego buraczanego wegeburgera. Zupełnie bez wyrzutów sumienia. Ten czas, który poświęciłam na swoją przyjemność mogłabym kiedyś uznać za stracony. Tyle rzeczy jest do zrobienia. Ale nie dziś. Nie teraz. Druga połowa trzeciej dekady to idealny czas, by wreszcie nauczyć się odpoczywać.