Macierzyństwo bez lukru

Nie jestem mamą idealną i nigdy nie miałam aspiracji, by taką być. Chciałam za to przyjąć macierzyństwo całą sobą. Z całym ekwipunkiem tego, co trudne, męczące, ale dające jednocześnie mnóstwo powodów do radości. Wiedziałam, że nie będzie łatwo, a cukierkowy obraz to tylko przykrywka dla wielu poświęceń, ale wydawało mi się, że to się szybko zrównoważy, a z czasem szala będzie przechylać się na tę dobrą stronę. Póki co, mam wrażenie, że więcej jest trudu i niewiadomych, i zastanawiania się, czy tak już będzie zawsze. Trzy miesiące bycia mamą, a ogrom emocji jakby minęło co najmniej kilka lat. Czuję się jak na karuzeli. Trzymam się mocno, ale obawa o upadek wciąż żywa, i to nie tylko o siebie, ale o tę istotę, która leży obok. Są takie myśli matki, o których trudno mówić w obawie o ocenę, ale co zrobić, gdy one wracają i nie dają spokoju, i ja właśnie chciałam o tym napisać ten post.

W chwili, gdy pierwsze (czy kolejne? nie wiem!) dziecko pojawia się na świecie, nagle przygniata Cię ogrom odpowiedzialności, a co za tym idzie  – obaw – jak nie skrzywdzić tej kruszyny. Jak ją nosić, jak przebierać, jak dotykać – by nie urazić, nie popsuć, nie zezłościć. Bo nic to miłego, gdy chcesz uspokoić swoje dziecko, a ono płacze jeszcze bardziej. Od razu w głowie zapala się lampka, co ja takiego zrobiłam, tak jakby tu o mnie chodziło, a przecież nie chodzi. Z reguły nie ma to nic wspólnego z nami, ale jeśli my nic nie zaradzimy, to kto? Jakie z nas matki, które nie potrafią uspokoić swojego dziecka. To jedna z tych myśli, które wracają. Bo wydawać by się mogło, że wystarczy bliskość rodzica i dziecko się uspokaja. Nie, nie uspokaja się, albo nie zawsze, ale nikt nie mówi o tym, że nie umie wyciszyć swojego dziecka.

Nikt też nie mówi, że ten lęk, który jest w środku człowieka, karmi się macierzyństwem. Bo nagle osób do martwienia jest więcej, a dla kogo jak kogo, ale dla dziecka chcemy jak najlepiej. Pragnienie dla niego dobra jest bezwarunkowe, tak jak miłość do niego, ale mam wrażenie, że ten strach jest przed nią. Kochasz, ale najpierw martwisz się… czy się najada? Czy jak płacze, to bardzo cierpi? Czy go brzuszek nie boli? A jak boli, to co można zrobić, by nie bolał? Bo coś trzeba robić. Ciągle, nieustannie. Być, przytulać, nawet gdy w płaczu kopie Cię w żebra i czołem uderza w Twoją szczękę.

Nikt nie mówi, że macierzyństwo rozwija się metodą prób i błędów. Bo nigdy nie wiesz, co tym razem zadziała. Albo nawet jak działa dziś, to jutro już nie będzie. I musisz znów próbować. I nie zniechęcać się błędami, bo nie da się ich uniknąć, a dziecko to nie robot, który da się zaprogramować. Ono też ma prawo mieć gorszy dzień i zezłościć się bez powodu, a rodzicom pozwolić pogodzić się z tym, że nie wiedzą, o co tym razem chodzi. Bo mam wrażenie, że jak dziecko płacze, to trzeba szybko odkryć problem płaczu, bo jak samemu się go nie odkryje, to inni życzliwi podpowiedzą. A może mu za ciepło? A może mu niewygodnie? A może nie dojada? To ostatnie zdanie jest moim ulubionym. NOT.

Nikt nie mówi, że wyjście na zewnątrz wiąże się z wystawieniem się na osąd innych. Bo dziecko to przecież dobro publiczne, i jak komuś się coś nie podoba w zachowaniu matki, to ma prawo o tym powiedzieć, mimo że widzi ją po raz pierwszy (i pewnie ostatni). A więc… nie, nie ma takiego prawa, ale ludziom się wydaje, że jak powiedzą swoje zdanie (patrz: skrytykują lub ocenią negatywnie), to ja jako rodzic będę bić się w pierś i zmienię swoje zachowanie.

Nikt nie mówi, że gdy tylko zamkną się drzwi i zostaje się w domu sam na sam z bobasem, to odlicza się godziny do powrotu taty albo przyjścia babci. A im dłużej śpimy rano, tym lepiej, bo tych godzin do powrotu jest mniej, mimo że czasem dni są zupełnie przyjemne, ale czasem nie są i w obawie przed tymi gorszymi tracimy grunt pod nogami. I tak jak w szkole patrzyło się na zegarek i odliczało, ile zostało do końca lekcji, tak teraz lekcje są milion razy trudniejsze, a czas płynie tak samo wolno. Chyba że dziecko je, bawi się, a potem zasypia na trzygodzinną drzemkę i tak do końca dnia. Znalezienie takiego malucha to jak zobaczenie jednorożca. Podobno jedno i drugie istnieje.

Nikt nie mówi, że od narodzin do… nie wiem kiedy – masz tylko kilka minut dziennie tylko dla siebie. Czasem trzeba ten czas sobie wyszarpać. Czasem wystarczy, by umyć zęby lub zjeść zimny obiad (bo podgrzać nie ma kiedy), a czasem musisz czekać na powrót drugiego rodzica. Ja już wiem, że jedno przewinięcie syna przez tatę wystarczy, bym wzięła szybki prysznic czy zjadła w biegu kanapkę. Wypicie zimnej kawy nagle stało się realne. I ta kawa nawet smakuje jak nigdy dotąd! Nie ma czasu na delektowanie się, to jest walka o przetrwanie. O tę jedną krótką chwilę dla siebie.

Nikt nie mówi, że po pojawieniu się dziecka ciągle walczysz z wyrzutami sumienia. Że jak wyjdziesz 'na chwilę’ z domu (nieważne, czy do pracy czy dla przyjemności, z tym drugim jest chyba jeszcze większy kłopot), to okupione jest to myślą, że może za długo mnie nie ma, że może za wcześnie zostawiłam je z kimś innym, że może dziecko mnie w tym czasie bardzo potrzebuje. Ciągle patrzysz na telefon i martwisz się ciszą, a gdy dzwoni babcia – w myślach masz już całą rozmowę, która kończy się szybkim powrotem do domu. Oczywiście tak się nie dzieje, ale szybsze bicie serca na dźwięk dzwonka gwarantowane. I co pół godziny pytasz: 'jak tam?’ – aż do rozładowania baterii, która o dziwo pędzi w stronę zera jeszcze szybciej. A każdy płacz, który usłyszysz poza domem przypomina o dziecku, które zostało w domu. Więc jak tylko wchodzisz do klatki, biegiem pokonujesz schody i na korytarzu nasłuchujesz płaczu. Jak go nie ma, wyrzuty sumienia z wyjścia jakby mniejsze.

Nikt nie mówi, że z miłości do dziecka jesteś w stanie zrobić dla niego wszystko, ale jednocześnie nie możesz przeżyć życia za niego. Trzeba pogodzić się, że jest oddzielną jednostką, którą trzeba wspierać, ale nie zagarnąć dla siebie. Dziecko nie jest po to, by uszczęśliwiać rodziców. Ich szczęście jest wypadkową wychowania. To niekończąca się droga dawania przestrzeni, trzymania za rękę, wtedy kiedy potrzeba i odpuszczania, kiedy nie warto trzymać się reguł. Bo konsekwencja jest przereklamowana, o wiele bardziej istotna jest autentyczność i budowanie relacji pełnej zrozumienia i bezwarunkowej akceptacji.

Po tych blisko trzech miesiącach jestem pełna podziwu dla każdej mamy, dla każdego rodzica i ich supermocy, które są nie do podważenia. Posiadanie dzieci to nie jest droga na skróty, to świadoma praca nad sobą i swoimi słabościami, a z każdym dniem jest ciut łatwiej. Nawet, gdy robimy krok do tyłu, to tylko po to, by za chwilę ruszyć do przodu. To, co moim zdaniem jest istotne to wewnętrzna zgoda na to, co się ma wydarzyć po urodzeniu, na tę nieprzewidywalność i nieustanne bycie obok, i niezastanawianie się, kiedy moje dziecko prześpi noc i czy to normalne, że ciągle chce być na rękach, a odkładane płacze jak oszalałe. Bo to wszystko jest jak najbardziej normalne i nie dajmy sobie wmówić, że jest inaczej. Każdy dojrzeje do samodzielności w swoim czasie, a te małe łapki, które teraz nas podszczypują nieświadomie, dają jednocześnie tyle radości (zwłaszcza, gdy śpią), że nie żałuje się ani jednej chwili, a czas sprzed narodzin przestaje istnieć.

Ten wpis nie powstał po to, by kogokolwiek przestraszyć czy zniechęcić do macierzyństwa. Tak naprawdę kieruję go do młodych mam, które często w pierwszych miesiącach z pierwszym dzieckiem zastanawiają się, czy mają prawo czuć to, co czują. I chciałabym, by po przeczytaniu tego tekstu pomyślały, że to wszystko jest NORMALNE i że mają prawo do przeróżnych emocji. A co najważniejsze – że to, co jest teraz najtrudniejsze – w końcu kiedyś minie. Oraz  że są mamy, które potrafią dodać otuchy albo pomilczeć razem. Nie krytykują i nie straszą ani nie oceniają. Chętnie z Wami pomilczę. Lub porozmawiam. Aby często w tej samotności z dzieckiem zrobiło się trochę raźniej.